jueves, 4 de diciembre de 2014



Daar komt de bruid… daar komt de bruid…

Twee bijzondere mensen, twee aparte verhalen. Hun relatie begon niet helemaal flexibel. Maar we hebben de hand van God zo overduidelijk in hun mooie levens gezien. Beide zijn deel van de jongeren groep uit de wijk. Janeth met haar twee mooi kindjes en Jorge als een van de meest stabiele club gangers.

Na worstelingen, na discussies en eerlijke reacties en gedachtes. Kwamen ze erachter dat ze beiden aan hun relatie willen werken en van elkaar houden.

Ze besloten om te trouwen en we hadden de eer om hun  speciale ‘gasten/hulpjes’ te zijn. Jorge en Janeth zijn een voorbeeld voor de rest van de jongeren. Ookal hebben we allemaal hun worstelingen gezien en zeker ook hun downs meegemaakt, nu zitten ze in een up in hun leven en daar getuigen ze opgelijk van. Deze week verwachten Jorge en Janeth samen een kindje. Janeth haar eerdere kindjes noemen Jorge papa en het is echt een stabiel gezinnetje aan het worden.




Samen getuigen ze van het vertrouwen op God, dat het bestaat te veranderen en God en elkaar te dienen.

Hiernaast was de bruiloft een bijzondere gebeurtenis. Als kerk hebben we de bruiloft georganiseerd en waren familieleden en vrienden aanwezig. 



Zo ook Janeth haar vader en moeder (die niet samen leven), er is veel gebeurd tussen Janeth en haar moeder, maar het was zo bijzonder om te zien dat er op de dag van haar trouwen vergevening was tussen moeder en dochter en tot de dag van vandaag Janeth een relatie met haar moeder heeft waar ze zoveel voor gebeden heeft.


EsperanzArt

We zijn in volle productie van de eerste bestelling van 1650 kettingen voor een bedrijf in de VS. Het is een grote bestelling en het brengt echt heel wat stress met zich mee. De juiste kleur te krijgen, genoeg materiaal en dat dat alles op tijd af moet zijn. Op het moment zijn we met 6 meisjes aan de gang dit voor elkaar te krijgen.

Naast het werken hieraan kwamen ook wat moeilijke conflicten kijken waar we vorige weekend allemaal geen rust in konden vinden. Maar we hebben geleerd dat juist deze momenten belangrijk zijn in de vorming van onze relatie met elkaar, met God en de levenslessen die we hieruit kunnen leren. Maandag hebben we een ‘werkbespreking’ gehad, hierin hebben we duidelijk en liefdevol met de meiden kunnen praten. Het was een groot huil gebeuren, maar er was vergeving voor fouten van zowel onze als de kant van de meiden.  Het hele punt achter alles was respect en we hopen dat dat iets is wat we allemaal mee mogen nemen in de rest van onze levens.

El Centro

Een paar weken geleden, lopend door de straten van Quito zien we in de verte al een uitgebreide gebaren van onze ‘vriendinnen’ in het centrum. Al snel komen we aan de praat met de vrouwen. Dit keer ervaren we hoe het is als er mensen naar ons toekomen om te vragen wie van ons er drugs verkoopt. Neila en ik kijken elkaar verrast aan, blijfbaar lijkt het of we deel zijn van de groep, wat in zekere zin positief is, maar ook snappen we dat we op onze hoeden moeten zijn.
Nee hoor, we hebben niks, maar (zegt een van de vrouwen die bij ons staat), daar boven op de heuvel is ‘…’ die kan je wel wat verkopen.

Daarnaast kwamen we in gesprek met nieuwe vrouwen. Zo ook een omgebouwede jonge ‘meid’ van maar 17 jaar oud. Heel lief en wat verlegen verteld ze een beetje over haar leven, wat ze leuk vind, waar ze vandaan komt etc. Maar ze blijf in onze gedachte, wat zou ze allemaal hebben meegemaakt om op zo’n jonge leeftijd omgebouwd en al in het centrum zichzelf te prostitueren. We hopen haar nog eens terug te zien om een diepere vriendschap op te bouwen.

Hiernaast hebben we goed nieuws, een van de meest toegankelijke vrouwen vertelde ons dat ze kapster wilt worden en in januari een cursus wilt volgen. We willen haar aanmoedigen voor  deze verandering in haar leven. Ze is het werken op straat zat, zoals ze het zelf zegt. We willen haar helpen en aanmoedigen, zoeken voor opties en op die manier contact met haar houden.

Pyamada

24 drukke jongeren, een nachtje in de kerk. Dat is gezellig J. Met z’n allen spelletjes doen, maar daarnaast ook mogelijkheden geven zodat een aantal zelf een praatje en de aanbidding voor kunnen bereiden.

Zo hebben we met elkaar God aanbeden, gebeden, gespeeld, geluisterd en lekkere hapjes gemaakt midden in de nacht. Daarnaast sloten we om 4 uur s’nachts af met een film (al heeft het grootste deel de helft hier nog niet van gezien… want om 6 uur moesten we toch echt iedereen wakker schuden).






Dit soort activiteiten zijn deel van ons leven hier, waar zowel Casa Adalia meisjes voor uitgenodigd worden (soms zijn er een aantal aanwezig, soms niet). We proberen op een creatieve manier samen te groeien in onze relatie met God, zowel Miguel en ik als de jongeren zelf.

GESLAAGD

En Miguel is geslaagd voor z’n studie Theologie. Na heel veel lange dagen van lessen in de avonden terwijl hij met EsperanzArt bezig was overdag, is het gelukt. Hij heeft z’n scriptie net op tijd af gekregen en met een goede verdedeging af kunnen sluiten. Het is daarna nog niet rustiger geworden (aangezien we met de ketting bestellingen zitten), maar we hopen rond de kerst een daagje weg te gaan om even lekker uit te rusten.



Op zijn school worden geen master opleidingen gegeven, maar we zijn nog aan het bidden en zoeken of dat uberhaupt een volgende stap zou kunnen zijn op afstand te studeren. Maar tot die tijd gaan we verder waar we mee bezig zijn en daarnaast rustig op zoek naar of God andere plannen heeft.





lunes, 29 de septiembre de 2014








Semana Juvenil
 

Een kerk vol enthousiaste jongeren, 5 avonden lang, bandjes, sprekers over thema's als: seks is niet goed, het is geweldig! echte liefde wacht. leef vol HD (Hijos de Dios=Kinderen van God) en nog veel meer.



Ook de jongeren uit onze kerk en jongerengroep deden mee. Na avonden oefenen met toneelstukjes, dansjes en raps, was het dan eindelijk zover. Voor de meeste van de jongeren was het onwijs spannend en iets wat ze nog niet buiten onze eigen kerk hadden gedaan. Maar het was zo gaaf om te zien hoe God deze momenten gebruikt om de jongeren dichter naar Hem toe te brengen. Daarnaast geloven we ook dat het belangrijk is deze stapjes in geloof te zetten, zodat ze steeds meer kunnen ontdekken op welke manier God hen wilt gebruiken.



Het Centrum

Opnieuw vertrokken we naar het centrum van Quito, dit maal even Debbie (onze directeur van Casa Adalia) ophalen, want ze zijn weer terug in Ecuador. Heel tof dat ze mee kon en kon ervaren hoe geweldig de vrouwen in het centrum zijn. Toen we aankwamen besloten we wat kauwgom te kopen om zo iets aan te bieden aan deze mooie vrouwen.

Eerst even bij een paar nieuwe vrouwen op bezoek. Daar was me trouwens eerder deze maand al 'werk' aangeboden. Als ik wilde kon ik zo tussen ze gaan staan, dan verdiende ik zeker goed (volgens een van de vrouwen). We hadden niet veel aanspraak met deze vrouwen, maar een beginnetje, we besloten om nu naar 'onze straat' te gaan.

Heel bijzonder, vanuit de verte werden we herkent en werd er naar ons gezwaaid. Mooi om te zien dat we al een vriendschap op hebben mogen bouwen en God dit zal en wilt gebruiken. Nou ja, niet iedereen zat op ons bezoek te wachten hoor... haha want een jonge vrouw zag ons aankomen, begroete ons en verwees ons direct door naar de andere dames: 'daar is de rest...'. Haha, we konden er wel om lachen hoe direct ze was.

Deze avond waren alle vrouwen die we in deze korten tijd hebben leren kennen aanwezig. Het was een relaxte avond. Allemaal waren we aan de praat geraakt met een andere vrouw. Maar ook was er meer diepgang. Tegen een van ons team heeft een vrouw haar hele verhaal verteld over waarom ze hier terecht gekomen is, gevlucht uit Colombia, haar woorden waren: 'vreselijk vind ik dit werk, ik wordt helemaal nerveus wanneer er iemand is die me aanraakt...'. Dit opende een stukje werkelijkheid in onze ogen en oren, meer reden om voor haar en anderen te blijven bidden, maar ook om te zoeken naar andere werlkmogelijkheden voor deze vrouwen. 

Een ander maakt zomaar een opmerking over christenen, dat was voor ons een gegeven moment van God om iets meer over ons leven en wie God voor ons is te delen :-) wow, wij zijn het niet die gesprekken starten, maar God doet alles. 

Weer een andere vrouw (trans) heeft de hele avond met Miguel staan praten. Ze is nog niet ver in haar proces om vrouw te worden, dus eigenlijk was 'haar' baard nog te zien en haar hele lichaam zag eruit als een man. Maar ze kregen een heel diep gesprek over waarom zij hier was terecht gekomen. Ze vertelde Miguel over verkrachtingen van vader toen 'hij' nog jong was, en zo vertelde ze veel meer verhalen. Nee, dit was absoluut niet wat haar gelukkig maakte, maar er zit een stukje haat in haar, zoals ze het zelf verwoord. Miguel ervaarde echt een stukje meer van Gods liefde, in de auto terug was hij zo onder de indruk en zei dat God zijn manier van naar deze 'vrouwen' kijken aan het veranderen is, dat God hem meer compassie laat ervaren en er veel meer achter al die 'harde' beslissingen zit. Allemaal dankte we God voor deze bijzondere avond, maar ook besefte we dat we soms zoveel voor oordelen hebben en dat God ons echt 'in the face' dingen laat ervaren om onze oordelen weg te nemen. Wow onze wens is, om iedere keer een stukje meer van Gods liefde te mogen kennen en mogen delen met anderen, maar echt oprecht.

Bruiloft


Aanstaande zonag hebben we de bruiloft van Jorge en Janeth :-). Twee bijzonder lieve mensen, met een bijzonder moeilijk verhaal. Jorge en Janeth zijn een voorbeeld voor ons, nog jong, maar ze gaan ervoor en geven fouten altijd toe. Ook verwachten ze een kindje samen (Janeth zelf heeft al 2 kindjes die nu ook een soort van Jorge z'n kindjes zijn). De hele kerk zet zich in om er een feestje van te maken. Vrouwen koken en betalen het eten, dominee en z'n vrouw bereiden spelletjes voor en jongeren (inclusief ons) zorgen voor decoratie en 'bruidsmeisjes en jongens' en in plaats van de gewone kerkdienst wordt het een dienst waarin ook Jorge en Janeth centraal staan :-).

Red Anti Trata

Een week geleden hebben we op zaterdag een actie gehad vanuit alle organisaties die tegen mensenhandel en uitbuiting werken. Ook wij waren hier deel van. We stonden hier met tafels vol informatie, sieraden en er werd middenin het park een toneel voorstelling gehouden waar mensen actief in mee konden doen. Dit alles om mensen via prefentie meer over het thema mee te geven, aangezien nog lang niet iedereen weet wat er allemaal gaande is.

Paseo

De Casa Adalia meisjes zijn met school begonnen :-). Na jaren niet te hebben gestudeerd is het hun mogelijk gemaakt om weer naar de basisschool te gaan (groep 4 en groep 5) op 18 en 19 jarige leeftijd. Geweldig toch! Ze gaan heel hard hun best doen om in een programma te stromen waar ze in korte periode een paar jaar kunnen inhalen. Daarnaast mag de baby van een van de meiden mee, want er is opvang op school!

Maar natuurlijk wilde we nog even de laatste vakantie dagen met de meisjes vieren en dus zijn we voor het eerst op een uitje geweest met een aantal van de meiden. Het was super leuk, vermoeiend en heel mooi. We hebben genoten en het was goed om even lekker grapjes te maken zonder verplichtingen.




Sebastian

We willen jullie vragen om mee te bidden voor de gezondheid van Sebastian, het zoontje van een van de meisjes uit de jongeren groep. Ze is zelf 21 en Sebastian is haar tweede kindje. Af en toe zijn er vrijvingen tussen haar en haar vriend, wat deze periode natuurlijk niet makkelijker maakt (we snappen dat het ook normaal is om een beetje extra stress in je relatie te hebben gedurende dit soort momenten, maar ze hebben elkaar wel hard nodig). Ze zijn een tijdje geleden voor een maand uit elkaar gegaan, maar hebben elkaar weer opgezocht.



Sebastian is 4 maanden geleden geboren, op de grond bij hun thuis, omdat hij te snel ter wereld kwam, zonder arts erbij. Hun huis is erg vochtig en koud (in regen periodes komt er veel water naarbinnen). Hun baby-tje heeft vanaf het begin heel veel last van verkoudheid en dat hij niet goed kan ademen. Natuurlijk maken Chintia en Pablo (de ouders), zich heel erg zorgen om hun zoontje en nu ligt hij voor de derde keer in het ziekenhuis. Bidt voor gezondheid, maar ook dat Pablo en Chintia elkaar en God in deze situatie kunnen vinden en hun kleine 2-jarige dochtertje hun liefde mag ervaren. Bedankt!

Septembermarkt

Ook in Harmelen zijn er activiteiten geweest voor ons en het werk hier in Ecuador. Bedankt voor al jullie onwijze inzet lieve mensen!

Hier wat voorbeeldjes van de tassen die door de familie van Wijk gemaakt en verkocht zijn:


 
De nieuwe kerkmuren

En ook is eindelijk alle grafitie van de jongeren uit de wijk van de muren af en zit er nieuwe op :-)

Het resultaat:

 

sábado, 9 de agosto de 2014




Overdag is het licht van de zon niet meer nodig, de glans van de maan hoeft je niet te verlichten, want de HEER zal je voor altijd licht geven en je God zal voor je schitteren. 

 

(Jesaja 60:19)

 

 Donderdag aan het einde van de middag, samen met nog een team genootje Neila, rijden Miguel en ik naar het centrum van Quito om daar opnieuw te onderzoeken wat er allemaal gaande is. Aangezien we een tijd geleden het idee hadden dat God ons probeert duidelijk te maken dat Hij wilt dat we contacten gaan leggen met de meiden en vrouwen die nog werkzaam zijn in de prostitutie op de straten van Quito. 

 

Na wat rondjes te hebben gereden, gebeden en wat te hebben geobserveerd, besluiten we de auto te parkeren en contacten te leggen. Aan het begin lopen we wat onwennig rond; 'hoe gaan we het eerste contact leggen? Wat zeggen we?' Al hadden we wat ervaring in Utrecht, het was heel anders omdat hier de vrouwen gewoon op straat hangen en we daar specifiek naar binnen konden stappen. Na een tijdje op de hoek te hebben gestaan naast de vrouwen, maakte Neila een opmerking, ze kreeg een lach en een antwoord terug, maar dat was het. Na een tijdje besluiten we nog eens verder te lopen. In de tussentijd heeft Miguel zitten observeren welke dames er met een pooier waren die hen aan de andere kant van de straat in de gaten aan het houden was en hoe ze reageerden. 

 

 

 We lopen verder, terwijl halverwege we wat vrouwen tegenkomen die gewoon wat rondhangen (niet werken), en met Miguel op straat hebben geleefd. Mooi om te zien hoe God het moment gebruikt om ook even een praatje met hen te houden. Na op een gegeven moment in de straat 'Esmeraldas' terecht te komen zien we een groep vrouwen en trans staan. Inmiddels hebben we besloten om nu echt een gesprek aan te knopen. We lopen het groepje even voorbij omdat er mannen bij staan, maar dan op de volgende hoek zien we twee vrouwen staan, we lopen er naartoe en gaan ernaast staan terwijl Miguel naar de winkel gaat. Al probeer ik weer een gesprek aan te knopen, het is niet makkelijk. Ik zeg haar dat ik haar slippers super leuk vind en waar ze ze gekocht heeft. Even hebben we een heel klein gesprekje maar meer niet. 

 

Dan komt Miguel terug met cake-jes en biedt de vrouwen een cake-je aan, opeens komt de hele groep naar de hoek om ook een cake-je aan te pakken en de lichaamshouding veranderd in een houding waardoor we ons welkom voelen om gewoon met hen te kletsen. Wow heel bijzonder hoe we opeens alle vrijheid hebben en hoeveel ze beginnen te vertellen over het leven en werken in de straten van Quito, mooie bijzondere vrouwen met een eerlijk verhaal. Uiteindelijk geven we aan dat we weg gaan, maar we graag terug komen om een vriendschap op te bouwen, als ook zij dat ok vinden. We krijgen een bijzondere reactie terug. 'We vinden het juist heel fijn als er leuke mensen met ons komen kletsen, dat laat zien dat er toch nog iemand aan ons denkt, maar we zijn hier alleen van 2-8 dan gaan we weer naar een andere plek.' We voelen ons welkom en geloven dat dit het begin van een vriendschap is om zo stukje bij beetje iets meer over Gods liefde te delen en ook te mogen ontvangen.

 

 Met een dankbaar hart keren we terug naar huis. En het bijzondere is dat we al een tijdje over de straat Esmeraldas in ons hoofd zaten, en we nu precies in die straat contact hebben mogen leggen met de vrouwen, terwijl we op verschillende plaatsen zijn geweest.

domingo, 3 de agosto de 2014

Lekkere Choco-pret!

5 EsperanzArt meiden hebben besloten helemaal uit zichzelf om een project-je te starten. Ze vroegen ons in een 1 op 1 gesprek of het mogelijk was om zelf een nieuw project te starten om kindren in weeshuizen of ziekenhuizen te bezoeken en hen een stukje blijdschap te brengen. We waren erg onder de indruk van hun ideeen, en hebben als team besloten om ze te helpen waar nodig maar ze vooral een duwtje in de rug te geven om zelf dit project te leiden en zelf beslissingen te maken.



Een paar weken geleden kwamen ze met het idee dat het niet goed zou zijn om met lege handen aan te komen, maar daadwerkelijk een paar luiers of een speeltje mee te kunnen nemen, of materiaal nodig zullen hebben om bepaalde activiteiten met de kinderen te doen. En zo gebeurde het dat de meiden twee dagen de straat opgegaan zijn om zelfgemaakte chocola-tjes te verkopen en gezichten te sminken om zo fondsen te werven om hun project-je waar te kunnen maken.


Heel gaaf, want we hebben dit niet van hen gevraagd, maar ze zeiden zelf: 'we ontvangen hulp en een stukje hoop van God door anderen heen, nu willen we ook anderen helpen en diezelfde hoop met hen delen'.

Het is niet makkelijk en ze blijven veel verleidingen en moeilijkheden hebben in hun leven, maar we geloven dat God zijn werk in hen ooit begonnen is en dit ook zal voltooien. Net als een ieder vano ons onze stomme fouten vaak blijven maken en vast zitten in sommige zondes, maar er is hoop zowel voor deze prachtige juweeltjes als voor een ieder van ons. Blijf voor hen en voor ons bidden zodat we allemaal iedere keer een stukje meer door Gods ogen zullen leren kijken en zijn wil in ons zal leven. Zonder te oordelen, maar door vooral te volharden.


miércoles, 16 de julio de 2014


Jezus vroeg: 'Geloof je omdat ik tegen je zei dat ik je onder de vijgenboom zag zitten? Je zult nog grotere dingen zien.' (Johannes 1:50)


Zo'n simpel vers uit de Bijbel, maar ik lees het nog eens over en besef me dat Jezus deze woorden ook tegen ons wilt zeggen op het moment dat we beslissen te geloven in dat wat Hij tegen ons zegt.

Soms weten we heel goed wat God tegen ons zegt, maar durven we het niet te geloven. Deze keer lezen jullie wat meer op de blog over dat wat God ons leert, laat zien en waar we na al die tijd mogen zien hoe God zijn werk aan het doen is. We mogen grote dingen zien, maar we moeten geloven dat God simpelweg weet onder welke 'boom' wij in ons leven zitten, zodat onze ogen geopend worden voor de dingen om ons heen.




Kamp

In een lange rij van 24 jongeren lopen we laat op de avond, in het donker (met alleen een beetje licht van de vele sterren boven ons) op een pad in de bergen. Opeens begint een van de enthousiaste jongeren het lied 'no, no never let go, in de calm and in the storm' (in het spaans) te zingen. Nog geen zin later galmt de hele vallei door met mooie harde stemmen van jonge, simpele maar ontzettend bijzondere mensen. Al zijn wij (miguel en ik) geen zang wonderen, toch verheffen ook wij onze stemmen en diep van binnen ervaar ik dat God een zijn beloftes aan het waarmaken is. 

Midden door de donkere bergen, midden in de donkere levens van sommige van deze jongeren, daar klinkt de belofte dat Hij nooit hun hand los wilt laten. Maar dat niet alleen, we zien iedere keer meer hoe ze niet alleen in die donkere omgeving zitten, maar hoe ze steeds meer licht beginnen te zijn in hun omgeving. Wow, we hebben er geen woorden voor, al ben ik niet snel van m'n emoties tonen, beiden hebben we de afgelopen tijd momenten gehad dat we erg onder de indruk zijn geweest over dat wat God zowel in onze eigen levens als in de levens van deze bijzondere mensen om ons heen aan het doen is. 

Eindelijk na een tijd dromen en wat plannen konden we dan de bus instappen en de jongeren (inclusief 2 Casa Adalia meisjes) meenemen op kamp. Op een terrein waar alles super goed georganiseerd was. Avontuurlijke activiteiten, spannende opdrachten en heel veel toewijding in hun relatie met God. Allemaal stonden we zo open om iets nieuws van God te horen en dat was te merken gedurende het hele weekend. Jongeren die soms met drugs te maken hebben of voor veel ingewikkelde keuzes komen te staan, stonden opeens open om aan hun leven en beslissingen te werken. God is zo onwijs goed.

Salto de Fe (Geloofs sprong)

Een van de activiteiten was dat ze een onwijs grote paal (boomstonk) op mochten klimmen om vervolgens daarop te gaan staan om een sprong naar een trapece te maken. Maar dit was geen activiteit voor simpelweg een adrinaline kick, dit was iets simbolisch. Als je op dat moment echt een sprong in geloof wilde maken en een diepere relatie met God wilde hebben kon je de sprong maken, simbolish door alles achter je te laten, en hoe eng je dat ook vindt, het in geloof toch te doen.




Wow bijzonder. De eerste die besloot omhoog te klimmen was een van de Casa Adalia meiden. Ze begon te klimmen, je ervaarde de angst, de spanning om ons heen. Iedereen was super lief en bleef aanmoedigen. Toen ze boven was aangekomen en bovenop de paal ging staan sprak ze opeens vanuit haar hard een gebed uit. Wow ze was zo puur, daar kunnen we heel wat van leren. Ze schreeuwe het uit: 'Heer, verander me, ik wil zo graag anders zijn!! Ik wil niet meer dezelfde zijn, ik wil op U vertrouwen.' De tranen kwamen bij mij bijna naar buiten... heel bijzonder hoe anderen volgden en allemaal vanuit hun hard, hun oude leven zo graag in Gods handen achter willen laten en met Hem verder wilden gaan.

Terwijl we ook over lange touwen boven een vallei moesten lopen in stellen van 2, mocht ik samen met een meisje van de groep. Terwijl we op wiebelende planken in de hoogte moesten oversteken van de ene berg naar de andere kant, stond ik zelfverzekerd, maar met trillende benen op een van de planken. Ik zei tegen de instructeur: 'Staat Camila al achter me?' (want ik mocht niet zonder haar verder gaan, maar ze was onwijs bang). Ik bleef maar wachten, tot mijn instructeur me zei: 'Waarom probeer je je niet om te draaien om haar de hand te geven?' Als ik eerlijk ben was dat alsof ik Gods stem tegen me hoorde praten. Ik stond daar prima, omdraaien leek mij niet zo'n goed idee, dan zou de brug nog harden gaan wiebelen en hoe kan ik haar helpen, dat vond ik stiekem een beetje eng. Maar hij had gelijk, dus draaide ik me om en op het moment dat ik haar hand vastpakte besefte ik me dat dit net het echte leven is. Zo vaak willen we vooral wachten tot de ander z'n stap zet (in geloof of andere dingen in het leven), maar in plaats daarvan zouden we ons om moeten draaien, misschien met angst om in haar situatie terecht te komen, maar dan kunnen we samen de brug zeker overwinnen. En ooit heb ik haar hand ook nodig. Ik probeer dit te gebruiken in m'n dagelijks leven, ik wil niet meer afwachten, ik wil de moed verzamelen om in Gods kracht om te draaien, soms als het nodig is een stapje terug te doen en de ander met me mee te nemen in onze relatie met God.



Voor de rest was het gewoon een super gaaf, gezellig en bijzonder kamp, we moeten toegeven dat we zoveel van deze jongeren houden, niet te geloven. :-) God leert ons om steeds een beetje meer naar de personen te kijken en niet naar de situatie waar ze in leven, dat is soms moeilijk, soms kunnen we oordelend zijn, maar ik weet zeker dat God in een proces in ons leven is om ons te leren door Zijn ogen te kijken, niet door de onze.


EsperanzArt (praatjes meiden)

Met de sieraden zijn er ook onwijs gave voorderingen. Sinds iets langer dan een maand zijn de meiden zelf betrokken in het geven van de praatjes. Ze bereiden dan zelf een praatje over een gelijkenis van Jezus voor en dat geven ze dan aan de rest op woensdag ochtend gedurende een tussendoortje. Wow het is zo tof om te zien hoe de meiden groeien en hoe ze meer van Jezus willen leren. Ze komen met eigen opvattingen, goed bestudeerde conclussies en uitdagingen. In de 1-op-1 gesprekken hebben een aantal van hen al gezegd dat ze God beter willen leren kennen en een persoonlijke relatie met hem willen. De meeste gaan nu zelfs op zondags naar de kerk (helemaal uit zichzelf). Dit alles is zeker een wonder want een jaar geleden hadden we dit misschien wel gebeden en gehoopt, maar nog niet altijd geloofd.

Huisbezoeken

We proberen de afgelopen maanden niet alleen mensen bij ons uit te nodigen om goede gesprekken met ze te hebben en ze de hand te kunnen geven, maar ook om een stapje naar hun situatie toe te doen en hun thuis op te zoeken. Al horen we moeilijke verhalen, jonge stellen met kindjes die niet op elkaar vertrouwen, die economische problemen hebben, kinderen van verschillende mannen hebben, onzekerheid, drugs of drank betrokken is in hun situatie, maar ook horen we hoop in deze huizen en kunnen we als we daar zijn bidden voor zegen, licht en vrede op deze plekken, zodat God hen helpt de juiste keuzes te maken.  We geloven dat God wonderen kan doen en doet in deze gezinnen, maar ook weten we dat deze individueen keuzes moeten maken in hun levens. En tergelijkertijd weten we dat deze gebroken gezinnen op welke manier dan ook het licht zullen zijn in hun straat en werkelijkheid.





Rap

Super vet, al sinds een half jaar zijn een aantal jongeren af en toe aan het rappen, hoe ze eerst meer raps voorbereiden met themas als vrouwen, drugs en nog veel meer... Maken ze nu complete raps met hoop, een totale getuigenis van wat God in hun levens aan het doen is. Afgelopen zondag hebben ze zelfs met een groep 'nieuwe' jongens een rap voorbereid voor in de kerkdienst. Opnieuw werd ik een beetje emotioneel. Misschien omdat ons geloof soms zo klein is en we dan iedere keer mogen beseffen dat God zijn beloftes nakomt en wonderen doet, de dag van vandaag!

Thirza

Super gezellig, voor twee maanden is Thirza bij ons in Ecuador. Gezelligheid kent geen tijd, een onwijs fijne meid! :-) 

 

Janoah bijna 2

Wow onze kleine Janoah is bijna 2, zaterdag alweer. Ze praat steeds iets meer en weet HEEEEELLL goed wat ze wil. We houden van haar en weten dat ze een heel belangrijk deel is en dat waar God ons voor geroepen heeft. Ze speelt met de kinderen, geeft knuffels, en soms wordt ze ook boos, maar ze is deel van wat God nu al in haar jonge leventje aan het doen is. 



lunes, 10 de febrero de 2014

Een spetterend, geweldig nieuwjaar toegewenst!!

Hebben we jullie eigenlijk al een gelukkig nieuwjaar gewenst? Op de blog in ieder geval niet, vandaar bij deze een nieuwjaars-groet! :-)



December en Januari zijn twee intense maanden geweest, met veel drukte en veel bijzondere momenten, vandaar hier weer eens een update op onze blog.

"Hoe ben je een goede christen?"

Een jonge dame uit de jongere groep stelt me deze vraag. Ze kwam laatst naar me toe om te vragen of ze eens in de week met mij samen mocht komen om samen God beter te leren kennen. Dat was onwijs bijzonder, want toen we voor het eerst de kerk in kwamen een tijd daarvoor zei ik tegen Miguel dat ik geloofde dat God me datzelfde meisje aanwees om simpelweg van te houden, en dat er iets bijzonders in haar is. Ik had haar daarna niet veel gesproken, maar blijkbaar had ook zei de gedachten om zich in contact met mij te brengen. Soms kan je niet overal ja op zeggen, maar ik wist dat dit van God was. 

Na elkaar een paar keer gezien te hebben kwam ze met de vraag "Hoe ben je een goede christen?". Interessant dacht ik. Waar komt die vraag vandaan? (Dit is trouwens maar 1 simpele vraag van haar, ze zit vol vragen.) Ik moet zeggen dat het mij liet nadenken. Waarom willen we altijd de beste christen zijn? Onze conclusie in dit alles was. Een goede christen is, degene die durft toe te geven dat we niet alles weten, niet alles kennen en niet alles zijn, maar simpelweg Jezus nodig hebben en het om Hem gaat. Daarnaast kwamen we tot de conclusie dat we natuurlijk allemaal zondaars zijn, maar een mens dat met God leeft probeert om toe te geven wanneer we fout zitten. Dat betekend niet dat we het allemaal doen zoals we zeggen, maar dat is ons doel.





Ze is een bijzonder mens, middenin een zoektocht, maar ik weet: God heeft een plan met haar leven!


Leuke kerstmaanden

Ook de maand december was een bijzondere maand, vol activiteiten. Het meisje dat in Casa Adalia woont begint zich stukje bij beetje aan te passen, we leren onwijs veel, hebben onze aanvaringen gehad, maar daardoor is de band gegroeid. Ze is sterk, bijzonder en ontzettend inteligent. Ze is deel van de jognerengroep in de kerk waar we verantwoordelijk voor zijn. Mooi om te zien hoe ze zich mixt en simpelweg een normale tiener is.














Gedurende de kerst hebben we met de jongeren dans en drama stukjes gedaan in de kerk, eten uitgedeeld aan mannen op straat en de groep is dicht naar elkaar toegegroeid. Een jongen op straat begon met een aantal van de jongeren te praten. Hij vroeg waarom we eten aan het uitdelen waren. De jongeren vertelde hem over God, zijn liefde en dat alles op hun manier. We hebben een paar jongens in de groep die zelf op de een of andere manier connectie hebben met straatbendes en daardoor zich goed konden indetificeren met de jongens waarmee ze in gesprek waren gegaan. De jongen op straat zei tegen de jongeren van de kerk, dat hij ook met God wilt leven, dat hij steeds van alles aan God vraagt, maar het lastig vindt, hij denkt dat God hem niet wilt met z'n drank en geweld problemen. Het was bijzonder om te zien hoe de jongeren een getuigen waren van wat God in hun levens aan het doen is en de jongen hebben we niet meer gezien, maar weten dat God ook hem een knipoogje heeft gegeven.

'Ik voel me vies'

Even was ik in gesprek met een jonge meid in een opvanghuis. Ze zat daar op een poef met tranen in haar ogen. Ik vroeg haar wat er was. 'Ik moet gewoon even denken aan alles voordat ik hier terecht kwam' was haar antwoord. 'Ik ben blij en dankbaar dat ik weg ben uit de situatie. voor maanden zat ik opgesloten in een bordeel, ik kon m'n ouders niet bellen, m'n 2 pooiers mishandelden me en ik wist niet wat ik moest doen. Tot op een dag, ik besloot de kans te nemen om te ontsnappen, en toen ik  buiten stond, stonden precies m'n ouders met de politie op me te wachten. Zo bizar en toevallig!' 

Wow, toen ze dit vertelde wist ik; God was met haar, dat was niet toevallig dat precies toen haar ouders en politie de reddings actie zouden gaan starten.

Maar opnieuw kreeg ze tranen in haar ogen toen ze zei: 'Ik kan dit nooit meer terug draaien, ik voel me vies van al die mannen en alles wat ik gedaan heb.' 

Ik realiseerde me dat de pijn en schaamte diep van binnen zit. Maar ook weet ik dat God zelfs puurheid terug kan geven aan een mens dat zich terug keert naar God toe. Dat is mijn gebed voor deze mooie jonge meid. Ik besef me dat ze door een lang proces van genezing zal moeten gaan, maar dat niets onmogelijk is voor God!

Bezoek van onze leiders

Ook Barth en Mathilde waren hier in Januari op werkbezoek. We hebben trainingen gevolgd, tijd samen doorgebracht en laten zien hoe alle projecten gaan. Het was gezellig en goed om ze hier te hebben.


Ook willen we onze lieve Silvana en Dennys (een stel van de jongerengroep) feliciteren met de geboorte van hun mooie dochtertje